Новы свет 🌞

#верш
#Хросная

Чагосьці мне ўсё ж не хапае
А я ўсё бягу і бягу
І быццам дзіця спавіваю
Люляю з пяшчотай тугу

І быццам сама сябе мучу
Хаджу па сваіх слядах
І лезу на ўласныя кручы
Іду басанож па гадах

Здаецца: жыві, як жывецца
І гнёзды не ві ў галаве
І годзе трымаць сябе ў клетцы
І хопіць жаваці сябе

І годзе ж! - варыць атруту
І хопіць сябе шкадаваць
І быць дабравольна прыкутай
Журбу, як дзіцёнка, люляць.

Здаецца, жалезныя зубы
Даўно адрасціць ужо пара
Чужою, не ўласнаю згубай
Расою пайсці са двара

Мне косы ніколі не плесці
І з гэтым я неяк жыву
Па іх мне ніколі не везці
Чужое нутро ў дрыгву

Мне б дыхаць свабодна паветрам
Мне б болю ніколі не знаць
І ў чорныя, чорныя нетры
Не крочыць, каб гора люляць

Чагосьці мне ўсё ж не хапае
А я ўсё бягу і бягу
І быццам дзіця спавіваю
Люляю з пяшчотай тугу

#верш
#Nichto_Absalutna

Бясьснежнем

Бы шалёны апёк спадылба
Раскілзалася свойская восень.
Другі месяц імжэў лістапад,
Другарадна, няўмольна ды плоска.

Я глядзеў як губляюць пялёсткі,
Дагараюць і курчацца клёны,
Як застыла, заглухла і з тылу,
Замагільлем задыхала восень.

Стрэл у патыліцу - гэта традыцыя,
І забыцца, навекі забыцца,
Хай завея засьнежвае плечы,
Затрашчыць хай кіпень у батарэях.

Батарэі разнасьцежаць вейкі,
Доўгай ноччу ці сінім сутоньнем,
Тут даўно ўсё адно ды навечна
Занявечыла ногі слатою.

А ў далоні здубелыя косьці,
Ды ашмоцьце адлушчаннай скуры.
На ўрочышча роспачным востраве,
Я завострыў разцы аб бардзюры.

Я ня ўкленчу. Мае акуляры
Разарвала маўклівая шэрань.
Не чуваць больш зямлі пад нагамі,
Толькі муляе друзлая сьцелька.

#верш
#Верас

"Старая казка"

У думе глыбокай застылі лясы,
Толькі чуваць, як вада ў рацэ плешча.
Хíляць галовы к зямлі каласы,
У маўчанні гісторыю пешчуць.

Гісторыі гэтай многа ўжо год,
Сведкаў ейных забралі магілы,
І толькі ўспамінаў ліхі карагод
Бударажыць край небасхілу.

Столькі вады з тых часоў уцякло,
Спытайся ў дрэў, у халоднага граду —
Ніхто не раскажа: даўно то было
І, можа, ужо і няпраўда.

Так ці інакш, адно вам скажу:
Вы слухайце песню ветру,
Слухайце шэпт летняга міражу,
Слухайце глебы нетры.

Тады, за чырвонай калінай, мурожнай травой,
За празрыстым крылом рачной хвалі
Убачыце: адною цікавай парой
Воўк і ліс сябравалі.

13.07.2024
─────────≪✷≫────────
Творчы канал

#верш
#Хросная

Пакуль яна жыве
Па небе лётаюць цмокі
І праўду пяюць прарокі
Пакуль яна жыве
І зоркі ў дрыгве
Не толькі для спакусы
Знікаюць землятрусы
Пакуль яна жыве
Пакуль яна ідзе
Па хвалях і па травах
І лашчыць так ласкава
Адбіткі ў вадзе
Пакуль яна жыве?
Пакуль не трэба славы
І месяц велічавы
Іскрыцца ў галаве.
Пакуль яна жыве
Усё ў свеце расцвітае
Знікае цемры зграя
І кружаць кветкі мая
Пакуль яна жыве.

Я бачыла ў сне
Паміж "учора" й "сёння"
Яе вачэй бяздонне
Хоць ноч усё ж міне
Я бачыла ў сне
Паміж "учора" й "сёння"
Цяпло яе далоняў
Хоць ноч ўсё ж міне
Яе вачэй бяздонне
Паміж "учора" й "сёння"
Я бачыла ў сне

Пакуль яна жыве?
Пакуль мы маем крылы
І ў сэрцы многа сілы.

Не знікнем ў дрыгве.
Пакуль яна жыве.

Хоць ноч ўсё ж міне
Яе вачэй бяздонне
Паміж "учора" й "сёння"
Я бачыла ў сне

#верш
#Nichto_Absalutna

Калі ноч скрадзе ўсе колеры

Калі ноч скрадзе ўсе колеры,
Калі ў бацькоўскім пакоі ўтульна
Шыпіць тэлевізар.
Калі горад сьпіць пад наздраватым покрывам,
Я нацягну на голаву коўдру -
Сілавое поле ад монстраў.
У позьніх навінах зноў пра палітыку,
Горад шыпіць адчайдушнымі шынамі
Позьніх машынаў, на крэсьле нечая постаць.
Застыла. З шафы шкрабецца школьная форма.
Мне не ўсё роўна,
Дарослыя моцныя, ім не баліць, іх не палохаюць монстры.
Дарослыя лётаюць у космас.
Падушка ў вуха сонна шыпіць,
Вось бы заўтра прачнуцца дарослым.

#Гілеўска
#верш

пакуль у Мінску дагэтуль лунае вецер
я буду шукаць цябе ў кожным твары
кожнай твары па пары
пар ад цыгарэт ды гарыце вы блакітным полымем выдаляцелі чатаў у тг
ненавіджу метро кожны раз спускаюся а там не ты
у воку зіхаціць бервяно
згуляем у хованкі
цяпер ты лічы
раз два тры
на блакітнай ветцы
блакітным полымем
блакітныя вочы
мае ў твае
калі пабачу цябе зноў
прыйдзецца ўзгадаць мову жэстаў
нейкія жэрсці
зжэрці б чаго салодкага
горка!

─────────≪✷≫────────
Інста: @gilleraaa
Тэлеграм

#Верас #верш

Як бы мне загадалі
Намаляваць цуда,
Ды такое, каб іскрылася,
Каб уражвала сваёй прыгажосцю,
Сваёй непаўторнасцю,
Я б намалявала. Так,
Я б намалявала
Светла-блакітную бездань неба,
Ужо па-зімняму халоднага і высокага.
Я б намалявала
Румяныя водсветы позняга сонца,
Што, спяшаючыся за далягляд,
Абліваюць сваім цяплом
Сцены і дахі дамоў,
Балконы і вокны,
Мітуслівую дарогу...
То заход разгуляўся і, узмахнуўшы пэндзлем,
Выпадкова кінуў пару кропель залатой акварэлі
На горад.
Я б намалявала
Доўгія і шырокія вуліцы,
Якія разбягаюцца ў розныя бакі,
Цякуць далёкімі адна ад адной шляхамі,
А потым зноў перакрыжоўваюцца,
Сплятаючыся ў непарыўную павуціну.
Я б намалявала парыжэлае лісце,
З якім гуляе, то сцелячы па зямлі, то ўзнімаючы ўвысь,
Гарэза-вецер.
Я б намалявала тонкія, паабляцелыя ўжо галіны
Стомленых дрэў.
Тое, як яны цягнуцца да бяздоннае вышыні
Усёй сваёй істотай.
Я б намалявала
Маўклівыя статуі.
Як яны стаяць строгія, непарушныя,
Назіраюць
За гарадской мітуснёй.
Назіраюць
За людзьмі,
За лёсамі,
За жвавым і яркім жыццём.
Якія словы заняволены
У навекі стуленых
Гранітных вуснах?
Што гэтыя нямыя выведнікі хочуць нам сказаць?
Пра што папярэдзіць?
Калі б мне загадалі
Намаляваць цуда,
Я б намалявала
Цябе, вячэрні Менску.
Калі ты, хуткі і бліскучы,
Развітваешся з лістападам
І чакаеш у госці снежань.

26.11.2024

#пераклад #Тоя

#верш
#ася_фенікс

Martyrs¹

Спалі імя маё, шаноўны.
Спалі, хутчэй яго забыць.
Вось я памру, і назаўсёды
Ты пазабудзеш, як тварыць.

Цана такая: кожна муза
Калісьці цалкам дагарыць.
А ты, шалёная абуза,
Без творчасці не зможаш жыць.

1 - Пакутнікі (англ.)

──────≪✷≫──────
Тг-канал (там не толькі вершы)